1.من هنوز اینجام. هنوز سرگیجه دارم و یه کم حالت تهوع، بدجوری مسموم شدم....

به عشق میانکاله میخواستم تنهایی پاشم برم شمال پیش بچه ها... تا دوشنبه که قراره برن اونجا فرصت هست، نمی دونم شاید جور شد رفتم!

ولی ضد حال بدی بود. واسه من که هرچندسال یه بار شاید یه سرمای کوچولو بخورم(منظورم همون سرماخوردگیه! ) این حالت خیلی عجیب بود. حتما یه مصلحتی توش بوده....به هرحال از دست رفت!

2. روزقبل از حرکت، توی مسنجر آفلاین گذاشتم برای دوستام و خداحافظی کردم. فقط چند نفر جواب داده بودن و برام "سفرخوش" آرزو کرده بودن. ولی امروز یادم نبود که یعنی من مسافرتم.یه "سندتوآل" براشون فرستادم...حالا همشون آف گذاشتن که ااااااا...مگه تو شمال نیستی!!!!

 فهمیدم که کنجکاوی!!! دوستام چقدر به معرفتشون می چربه!

3.امشب قسمت اول "شب های برره" بود...حال و هوای قشنگی داشت، می خواستم بگم امیدوارم بامزه باشه ولی دیدم مگر میشود مهران مدیری برنامه ای بسازد که بی مزه باشد ؟!؟!؟!؟

4.دیروز که دیدم نمی تونم برم کفتم به هیچ کس نمیگم...میذارم یه هفته دیگه بهشون میگم که برگشتم. ولی امروز هرکاری کردم دیدم نمیشه به کسی نگم...انگار بخوان آدمو زنده به گور کنن، یعنی زنده باشی و فکر کنن مردی و بخوان خاکت کنن و تو نتونی بهشون بگی زنده ای!!!(چه ربطی داشت؟) دیدی وقتی ناخوشی دوست داری عزیز بشی و راه وبیراه حالت رو بپرسن؟ حالا فکر کن مریض باشی و تازه همه فکر کنن نیستی ،و وقتی تلفن زنگ بزنه مطمئن باشی هیچ کس با تو کار نداره این دیگه خیلی غم انگیزه ...خلاصه که زنگ زدم به یکی از دوستام، باز خوبه که آدم باشعوری بود و بهم نخندید...تازه کلی ام غصه خورد و کلی هم مسخره بازی درآورد و خندیدیم که یادم بره مریض ام....دوست خوبیه!  

5. من عاشق آدم هایی هستم که می تونن با چشماشون بخندن!

ویدئوهای جدید منصور رو دیدین؟ فکر کنم خیلی ریاضت کشیده تا بتونه با چشماش بخنده...

6. روزهای بی خاطره چی؟ ترانه تصور کن ؟؟؟ خیلی حال میکنم از سوژه ترانه های سیاوش قمیشی:

تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته!
جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخته خوشبخته!
جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت ارزش نیست!
جواب هم‌صدایی‌ها پلیس ضدشورش نیست!
نه بمب هسته‌ای داره، و نه بمب‌افکن نه خمپاره...
دیگه هیچ بچه‌ای پاشو روی مین جا نمی‌زاره!
همه آزاده آزادن، همه بی‌درد بی‌دردن!
تو روزنامه نمی‌خونی، نهنگا خودکشی کردن!

جهانی را تصور کن، بدون نفرت و باروت!
بدون ظلم خود کامه، بدون وحشت طاغوت!
جهانی را تصور کن، پر از لبخند و آزادی...
لبالب از گل و بوسه، پر از تکرار آبادی!

تصور کن اگه حتی تصور کردنش جرمه!
اگه با بردن اسمش گلو پر میشه پر از سرفه!
تصور کن جهانی رو که توش زندان یه افسانه‌س!
تمام جنگ‌های دنیا، شدن مشمول آتش‌بس!
کسی آقای عالم نیست، برابر با هم‌اند مردم!
دیگه سهم هر انسانِ تن هر دونه‌ی گندم!
بدون مرزو محدوده، وطن یعنی همه دنیا!
تصور کن تو می‌تونی بشی تعبیر این رویا!