سلام!

اول از همه تبریک میگم به خودم! که بالاخره تونستم یه چیزایی از طراحی وب یاد بگیرم.این قالبی رو که الان می بینین ،خودم ساختمش. می دونم خیلی ام قشنگ نیست ولی واسه کار اول خوبه دیگه...نه؟

شما هم لطف کنین اگه نکته خاصی به نظرتون می رسه بهم بگین...راستی! کسی می تونه در مورد blogrolling راهنمایی کنه؟ دیگه سوادم ته کشیده ، بدتر از همه حوصله وررفتن با این یکی رو ندارم...ولی تجربه ی خوبی بود...خودمان که خیلی خوشمان آمد!!!

یه بار دیگه از مهرشاد عزیز تشکر می کنم بخاطر اینکه اولا این وبلاگ هدیه ی اونه..بعدهم زحمت طراحی وبلاگ تاحالا به عهده اش بوده ، مهمتر از همه اینکه غرغرای من رو تحمل میکنه!!! واقعا ازش ممنونم.

و اینک قسمت اول " یک عاشقانه ی آرام که قولش رو داده بودم :

¤¤¤¤¤

یک عاشقانه ی آرام ( قسمت اول )

از شباهت بیزارم عسل! شباهت میان این آواز و آن آواز ،این کلام عاشقانه و آن کلام، این نگاه و آن نگاه، دیروز و امروز. از شباهت به تکرار می رسیم؛ از تکرار به عادت؛ از عادت به بیهودگی؛ از بیهودگی به خستگی و نفرت.

وای بر آن روزی که چیزی - حتی عشق- عادت مان شود. عادت ،همه چیز را ویران می کند ، از جمله عظمت دوست داشتن را، تفکر خلاق را، عاطفه ی جوشان را.

مشکل من این است – این شده است – که مدت هاست می بینم که از عشق ، بسیار بیش از آن مقدار ناچیزی که به راستی ، در جهان مهر از یاد برده ی ما مانده است ،سخن می گویند و بیشتر آنها می گویند که اصلا اهل ولایت عشق نیستند.

عاشق کم است ،سخن عاشقانه فراوان.

محبوبی در کار نیست اما مطربان ولگرد به آسانی از خوبترین محبوبان خویش و غیبت ایشان ،فریاد کشان و مویه کنان سخن می گویند.

عسل بانوی من! روزگاری است چه بد! که دیگر کلام عاشقانه دلیل عشق نیست و آواز عاشقانه خواندن دلیل عاشق بودن.

خلوص حالیا قصه ایست فرسوده ؛ و عشق را تنها- شاید- طبیبانی هرزه در دکانهایشان به شنیع ترین شکل ممکن ،تجربه کنند.

من و تو، زمانی به کشف عشق رسیدیم که کودکان بی خیال بازیگوش هم ، سرودهای عاشقانه را، یاد گرفته اند که عاشقانه زمزمه کنند ؛ با چشمانی مملو از صداقت صوری عشق. آنها حتی" غم عشق " را هم عینا تقلید می کنند. عزیز من! غم عشق را. باور نمی کنی؟

در روزگار ما کسانی را می بینی مغموم، پریشان، زلف آشفته، خوی کرده، بی کاره، سردرگریبان، با چشمان خمار، عین عین عاشقان قدیمی قصه ها، بی آنکه عطر عشق را یک بار از دور هم استشمام کرده باشند.

عسل! نامه های عاشقانه ی پر شور نوشتن ، از متداول ترین بازی های مبتذل عصر ما شده است ؛ چرا که عشق را محک نمی توان زد و هیچ معیاری در کار نیست.

عشق، آنگاه که به وازه تبدیل شد، و به نگاه، و به آواز، و به نامه، و به اشک، و به شعر، و در بسته بندی های کاملا متشابه به مشتریان تشنه عرضه شد، در هر بازار غیر مسقفی هم می توان آن را خرید و به معشوق هدیه کرد؛ و همین عشق را تحقیر کرده است.

تولید انبوه، راه را مدت هاست بر نامکرر بودن عشق بسته است.

خوفناک است عسل! اما حتی به قلب هم آموخته اند که به تپیدن های عاشقانه تظاهر کند. خوفناک است عسل!

همه چیز بدل ؛ نگاه...نگاه...من خجلم که به چشمانت که عاشق درمانده ی آنها هستم ، عاشقانه نگاه کنم ، چرا که چندی پیش در کوه پسر بچه ای را دیدم که نگاهی بسیار عاشق تر از نگاه من داشت ، و به دختری با همان نگاه می نگریست و از عشق بی پایان خویش به او ، زیبا و به زمزمه سخن می گفت... چندان که دخترک سرانجام دل سوخته گفت: " علیرغم جمیع دشواری ها، من زیستن با تو و تمامی مشتقاتش را می پذیرم . پس چرا به جای عاشقانه و پنهان کارانه نگاه کردن، زندگی عاشقانه یی را آغاز نکنیم؟ " و پسرک چنان گریخت که گویی از جهنم مسلم می گریزد.............