میلیاردها نفردرسرتاسرجهان این روزها نظاره گربزرگترین رویدادورزشی جهان هستند. المپیک که شاید بتوان آن را بزرگترین جشن مشترک جهانیان نامید ، فرصتی است تاهزاران نفرازکشورهای مختلف دنیا گردهم جمع شده وهم زمان با انجام رقابت های ورزشی ،نماینده و پرچمدار کشورهای خود برای اعلام صلح جهانی باشند.

آنچه سبب نوشتن این مطلب شد، خبرشرکت دودخترعراقی وافغانی به عنوان نماینده ی زنان این دوکشور درمسابقات المپیک است .عراقی که همزمان با شعارهای نمادین مدیران المپیک ، زیرباران بمب وآتش نفس می کشد و افغانستانی که تاچندسال پیش به دست موجوداتی! به نام طالبان اداره می شد که شهرت آنها درافکارو اعمال ضدانسانی شان بود .( حتما توجه دارید که درافغانستان آن روزها، بیش از هرجای دیگر درجهان! زنان از حقوق اولیه ی شهروندی نیزبرخوردار نبودند. )

البته خوشبختانه سهم زنان کشورما نیز محفوظ بوده وتنهادختر تیم ایران نماینده ی بیش از نیمی ازجمعیت کشور ماست. اما به نظر می رسد بعد از 25 سال، حضور تنها یک نفر کمی کم باشد! قصدم این نیست که یک بحث فمینیستی راپیش بکشم بلکه انتقادمن به کم اعتنایی نسبت به ورزش درکشورماست . مسلما فوتبال از این نظر به عنوان یک ورزش طبقه بندی نمی شود چون به تنها ورزشی که کمی اهمیت داده می شود، همین فوتبال است وازآنجایی که ما درکارهای گروهی چندان موفق نیستیم در ورزش های گروهی مثل فوتبال هم درسطح جهانی حرف چندانی برای گفتن نداریم. ( همیشه بزرگترین افتخارما در فوتبال FAIR PLAY بود که اخیرا این افتخارمان هم مانند سایر افتخاراتمان به تاریخ پیوست.)

درکشورما المپیک چندان جدی گرفته نمی شود( چون فوتبال نداره!)... اما، شاید المپیک فرصتی باشد تا بهای بیشتری به ورزش های انفرادی مثل وزنه برداری، کشتی، تکواندو و همین جودو داده شود البته ، در صورتی که ازحساسیت های بی جا پرهیز کنیم.اینکه به بهانه های واهی، ورزشکاری که بزرگترین شانس قهرمانی ایران بودرا از صحنه ی رقابت خارج کنیم (لفظ بهانه ی واهی را به این خاطربه کاربردم که ما عادت کرده ایم کاسه ی داغترازآش یا دایه ی مهربان تر از مادر باشیم...ازاین لحاظ که نه تنها سازمان ملل حتی خود فلسطینی ها هم ، شاید به اندازه ی ما ازوضع بحرانی فلسطین خبرندارند! ) ویا انگیزه ی دختران را بخاطرمسئله ی پوشش درورزش قهرمانی در سطح جهان ازبین ببریم ، منظورم شنا یا ژیمناستیک نیست، اما درورزش هایی مثل سوارکاری ، شمشیر زنی وحتی دومیدانی به نظر نمی رسد مسئله ی پوشش چندان مشکل ساز باشد.

شایددختران ما این سال ها نتیجه ی چندان خوبی ازاین رقابت ها نگرفته باشند( بخاطر بی برنامه بودن وترس ازکنار گذاشته شدن) اما مطمئنا شایستگی های بسیاربیشتری دارند که امیداست با توجه بیشتر مسئولین به ورزش بانوان و ورزش کشور شاهد شکوفایی این استعدادها ودرخشیدن هرچه بیشتر کشورمان درمیادین ورزشی جهانی باشیم.

                                                               ******

( بابا شعار! درضمن، معذرت می خوام از اینکه با وجود تلاش زیادی که کردم ،آخرای مطلب یکمی رنگ وبوی فمینیستی به خودگرفت.)